Wstęp Historię literatury starożytnej Grecji zwykło się zamykać w przedziale pomiędzy wiekiem IX p.n.e. a wiekiem VI naszej ery. Starożytna literatura poczęła rozwijać się w tym okresie, kiedy to Grecy za pośrednictwem Fenicjan przejęli alfabet prasemicki. W dziejach kultury greckiej wyróżniamy epokę niepodległościową zakończoną w 338 roku przed Chrystusem (rok bitwy pod Cheroneą) lub w 333 rok (rok bitwy pod Issos). Państwo Aleksandra Wielkiego nie było już niepodległą Grecją. W epoce niepodległościowej wyodrębnia się: * okres archaiczny, od czasów bajecznych do początku wojen grecko-perskich (zburzenie Miletu w 494 roku), * okres klasyczny, wiek V i IV przed Chrystusem. Po okresie Grecji niepodległej mówi się o: * dobie hellenistycznej (od panowania Aleksandra Wielkiego do początków cesarstwa rzymskiego, tj. do 30 roku przed Chrystusem), * dobie cesarstwa rzymskiego, * po upadku Rzymu nastąpiła epoka bizantyjska. W szczegółowej periodyzacji, biorąc pod uwagę: literackie widzenie świata i człowieka, typowość uprawianych w danej epoce gatunków literackich i postawy twórców literatury można wyodrębnić następujące okresy: * wiek IX-VI okres archaiczny - przewaga poezji epickiej i lirycznej, * wiek V-IV okres klasyczny - przewaga poezji dramatycznej, rozwój prozy literackiej i naukowej (filozofii, historiografii, wymowy), * wiek III-I okres hellenistyczny - retoryzowanie prozy, nasycenie literatury uczonością i erudycją, ale i narodziny literatury popularnej skierowanej do szerokich kręgów odbiorców, * wiek I-II okres rzymski - przewaga wtórnej, naśladującej, ale wysoce artystycznej prozy, narodziny literatury chrześcijańskiej, szeroko adresowanej, popularnej i moralizującej, * wiek II-V okres chrześcijański - schyłek literatury pogańskiej i jej ostatnie osiągnięcia poetyckie (epopeja, epigram), rozwój literatury popularnej (romans), rozwój artystyczny i filozoficzny literatury chrześcijańskiej, pojawienie się literatury pastiszu.