Owidiusz (43 p.n.e.-7 lub 18 n.e.), jeden z najwybitniejszych poetów starożytnych, autor elegii miłosnych "Amores", fikcyjnych listów bohaterek "Heroidy", "Sztuki kochania", poetyckiego kalendarza świąt rzymskich "Fasti", poematu epickiego "Metamorfozy" (najpopularniejszego wykładu mitologii greckiej i rzymskiej), elegii przedstawiających legendy rzymskie, napisanych dystychem elegijnym. (Rumuni uważają go za swego narodowego poetę, ponieważ na Półwyspie Bałkańskim spędził na wygnaniu ostatnie lata życia). Horacy (65-8 p.n.e.), liryk rzymski, stworzył "Carmina" - pieśni zwane również odami, "Satyry" i "Listy poetyckie". Jego "List do Pizonów" (znany też jako "Sztuka poetycka"), wykład teorii literatury, głównie poezji dramatycznej, dał podwaliny poetyki europejskiej. Ulubionymi tematami liryki Horacego były: miłość, wesołe biesiady, przyjaźń, refleksje filozoficzne. Swój pogląd na życie oparł na epikureizmie i stoicyzmie. Zalecał życie spokojne i beztroskie, a umożliwić je miało zachowanie umiaru (zasada tzw. "złotego środka"). W wierszach zwracał się do konkretnych lub fikcyjnych osób, wprowadzając swobodny tok rozmowy. Jego stroficzne pieśni recytowano lub śpiewano przy akompaniamencie liry lub fletu. Do liryki rzymskiej wprowadził grecką epodę. Horacy jest autorem sławnych maksym określających wyznawaną przez niego filozofię życia, np. "carpe diem" - ciesz się tym, co dzień niesie. Horacy wierzył, iż jego twórczość zapewni mu nieśmiertelną sławę, dzięki pamięci potomnych: "Pomnik trwalszy stworzyłem, niźli w spiżu ryty", "Nie wszystek umrę" (non omnis moriar) (zwroty te parafrazował J. Kochanowski, zwłaszcza w tematach tyczących się sławy poetyckiej, a tłumaczył Norwid). Popularność poezji Horacego nie słabła do końca XVIII wieku, wiersze jego tłumaczono, naśladowano i parafrazowano tak często, że mówi się nawet o horacjanizmie w poezji tych wieków. Najsławniejszymi naśladowcami prezentowanej w utworach Horacego filozofii epikurejskiej i stoicyzmu byli F. Petrarka, J. Kochanowski, Sz. Szymonowic.