PODBOJE ARABÓW

Już za czasów Mahometa państwo arabskie przybrało dużych rozmiarów: rozciągało się prawie, że na całym Półwyspie Arabskim. Jego następcy mieli dokonać tylko kontynuacji jego dzieła: powiększyć kraj i stworzyć wielkie państwo islamskie: potężne i niezniszczalne. Po śmierci Mahometa jego następcy, tak zwani kalifowie [z arabskiego "kalif" znaczy "następca"], podbili Bizancjum i państwo perskie. Oba te kraje były osłabione poprzez liczne wojny, które ostatnio toczyły, także Arabowie nie mieli raczej żadnych przeszkód w podboju tych terenów. Zresztą ludność tam zamieszkała chętnie poddawała się Arabom, gdyż trudności gospodarcze i prześladowania religijne nie sprzyjały ich egzystencji w swoich ojczyznach. Niektórzy nawet ofiarowali swoją pomoc w walce z niewiernymi. Trzeba bowiem dodać, że Arabowie walczyli głównie o rozszerzenie swojej wiary: nauczali mieczem pogan, ale wierzyli, ze dzięki temu pójdą po śmierci do raju. Była to ich pierwsza święta wojna, tzw. dżihad. Następnie jak wyzwoleńców wręcz witali Arabów mieszkańcy Palestyny, Mezopotamii czy Egiptu. Właśnie wtenczas upadły dwa ważne miasta chrześcijańskie, siedziby patriarchów: Antiochia i Aleksandra. Państwo arabskie zaczęło się coraz szybciej powiększać i stawało się powoli potęgą Bliskiego Wschodu. Do końca VII wieku n.e. opanowali całe północne wybrzeże Afryki, co ułatwiło im handel śródziemnomorski. W początkach VIII wieku armia arabska dotarła nawet do Indii i Chin, a na zachodzie - objęła panowanie w Hiszpanii [tutaj zahamował ekspansję arabską majordom z Francji, Karol Młot w 732 roku pod Poitiers] . Tak powstało to wielkie i silne państwo arabskie, pierwsza ojczyzna muzułmanów.

Arabowie zostawali głownie przyjęci bardzo entuzjastycznie, czasami nawet za bardzo, wśród podbitego ludu. Nie narzucali nikomu swojej religii muzułmańskiej. Narzucili prawo, rządy i język arabski, ale absolutnie nie wyznanie. Do tego każdy sam miał dojrzeć. I raczej każdy dojrzewał, gdyż podbita ludność bardzo chętnie i bardzo szybko zmieniała wiarę na islam. Arabowie mieli również, oprócz rozpowszechnionej wiary, innym pożytek. Mianowicie technikę i naukę od innych narodów oraz to, co było im w wojnie najbardziej potrzebne: techniki walk. Od Bizancjum przejęli taktykę walk na morzu, a od Persów sztukę oblężenia.

Stolicą państwa początkowo była Mekka. Jednakże z czasem, przenoszono stolice i do innych miast. Tak więc do 632 roku była to Mekka. W latach 632-661 była Medyna. Następnie przez osiemdziesiąt dziewięć lat funkcję tą sprawował Damaszek. Od 750 do 762 roku stolicą została Kufa. Ostatnią stolicą Arabów był Bagdad - od 762 roku. Wkrótce jednak miał nastać podział wielkiego państwa. Państwem dotychczas rządził kalif. Ze względu na to, ze terytorium zaczęło się powiększać, jedne kalif nie dawał sobie rady. Ustanowiono więc trzech kalifów o równych prawach zarządzających innymi krainami. Tak więc pierwszy osiadł się na terenach arabskich z tą stolicą w Bagdadzie, drugi wziął Kair i okolice, a trzeci hiszpańską Kordobę.


ISLAM

Życie i działalność Mahometa

Mahomet urodził się w mieście Mekka ok. 572 roku naszej ery. Już jako mały chłopiec został osierocony przez oboje rodziców i dany pod opiekę stryjowi. Stryj Mahometa był wielkim kupcem arabskim. Podróżując z nim Mahomet poznawał liczne kultury i języki. Posiadał bardzo obszerną wiedzę. Podczas jednej z takich podróży Mahomet spotkał chrześcijańskiego mnicha, który powiedział mu, ze jest prorokiem i wysłannikiem bożym i odtąd los jego ludu zależeć będzie od niego. Następnie w czasie medytacji, Mahomet ujrzał archanioła Gabriela, który każe mu nauczać według tego, co mu powie.

To całkowicie zmieniło życie Mahometa. Zaczął głosić swoją naukę ludziom. Najpierw jego słuchaczami była rodzina i przyjaciele, ale od czegoś musiał w końcu zacząć. Wieść o proroctwach Mahometa szybko rozniosła się po całym jego mieście. Ludność Mekki wyśmiała go i upokorzyła, chcąc skłonić Mahometa do porzucenia niedorzecznych planów. Ten się jednak nie poddał. W nocy któregoś dnia pamiętnego roku 622 uciekł po kryjomu z Mekki do Jatrib (późniejsza nazwa: Medyna), gdzie bardzo gościnnie go przyjęli. Wydarzenie to nazywamy "hidżra", czyli z arabskiego "przesiedlenie". Jest to pierwszy rok kalendarza muzułmańskiego.

Po ośmiu latach nauki jego wojska opanowały Mekkę, co tylko pozytywnie wpłynęło na jego opinię wśród ludu. Zaczęli czcić go nie tylko jako proroka, ale także swojego władcę. Później już do końca życia zajmował się Mahomet jedynie sprawami wewnętrznymi kraju, głownie organizowaniem życia społecznego i nauczaniem.

Islam - zasady wiary

Islam jest religią monoteistyczną, to znaczy, ze występuje w niej tylko jeden bóg. Bogiem tym jest Allach. Całą religię stworzył i rozpowszechnił wśród ludu Mahomet żyjący w Vi wieku n.e. Bóg w wierze muzułmanów, jak nazywamy wyznawców islamu, jest jeden, wszechmocny, wszechpotężny. Decyduje on o losie wiernych, nikt nie ma prawa sam decydować o sobie. Wszystko jest dziełem Allacha. Według wierzeń muzułmanów Allach stworzył cały świat i człowieka, jako ostatniego, w sześć dni (wydaje się znajome, nie?). Allacha nie można było przedstawiać pod żadną postacią. Bóg jest bogiem, a nie sokołem czy baranem. Symbolem Allacha był ogień. Poddanego woli boskiej nazywano Muslinem. Zresztą nawet samo słowo "islam" oznacza "poddanie się woli bożej", co chyba w zupełności tłumaczy w/w zasady wiary.

Świętą księgą islamu jest Koran. Jest to spis przypowieści o życiu proroków przed Mahometem, zawiera także wiele fragmentów Starego testamentu. Opowiada o patriarchach i prorokach bardzo dobrze znanym wyznawcom judaizmu i chrześcijaństwa, głownie skupia się na Abrahamie. Nie uznaje jednak osoby Jezusa. Koran jest trudną i mało dla kogo w stu procentach zrozumiałą księgą. Dlatego tez, aby wyjaśnić główne założenia stworzono Surę - księgę objaśniającą Koran. Muzułmanie mają swoje trzy święte księgi. Koran i Surę już opisałam. Jest jeszcze Sunna. Zawiera ona szczegółowy opis życia i działalności największego proroka - Mahometa.

Życie człowieka musi przebiegać ze ściśle określonymi w Koranie normami. Kto je wypełni w nagrodę po swojej śmierci idzie do raju, a kto nie - do piekła. I znowu widzimy wspólne cechy religii katolickiej i islamskiej. Istnieją takie same etapy życia każdego człowieka: życie -> śmierć -> sąd boży -> ponowne życie. Czyli tak samo jak u nas. Za to nie mają ani sakramentów, ani duchownych, którzy wg chrześcijaństwa mają pomóc dostać się do nieba ludziom, a sakramenty umacniają ich w wierze. Islamiści mają 5 filarów, czyli powinności, które koniecznie muszą spełnić. Są to:

  1. Publiczne wyznanie wiary i później odnawianie go co pewien czas. Wyznanie wiary muzułmanów brzmi: "Nie ma większego boga nad Allacha, a Mahomet jest jego prorokiem".
  2. Pięć raz dziennie każdy muzułmanin musi się pomodlić. W piątek, który jest dniem modlitwy, wszyscy zbierają się na wspólnej modlitwie.
  3. Przestrzeganie ramadanu. Ramadan jest to dziewiąty miesiąc w kalendarzu muzułmańskim. Wg muzułmanów to wówczas został objawiony Koran. Ludzie powyżej dziesiątego roku życia muszą przez cały miesiąc, od wschodu do zachodu słońca pościć.
  4. Każdy powinien dać jałmużnę dla biedniejszych współwyznawców.
  5. Raz w życiu każdy muzułmanin musi odbyć pielgrzymkę do Mekki, rodzinnego miasta Mahometa.

Niektóre odłamy islamu wierzą także w słuszność dżihadu - świętej wojny w obronie religii mahometańskiej. Mężczyznom wolno mieć kilka żon (wielożeństwo), które razem żyją w jednej wielkiej familii. Pewnie dlatego rola mężczyzny w domu jest dominująca, a kobieta ma się zajmować jedynie domem i dziećmi. Muzułmanie nie jedzą w ogóle wieprzowiny, gdyż uważają, ze mięso te pochodzi od brudnych zwierząt i mogłoby niekorzystnie wpłynąć na ich zdrowie. Nie piją także alkoholu, głównie w czasie ramadanu. Bardzo surowo karze się także przestępstwa. Każde wykroczenie traktowane jest jako czyn hańbiący. Poza tym każdy muzułmanin musi posiadać takie cechy jak sprawiedliwość, prawdomówność, cierpliwość, uczciwość, a największa zaletą jest uczynność, głównie pomoc innym osobom. Świątynią muzułmańska jest meczet, obok którego zawsze stoi jedna bądź kilka wieżyczek zwanych minaretami, skąd specjalni kapłani - muezzini - przypominają o codziennej modlitwie zawsze godzinę przed wschodem słońca..

Z czasem, to jest po rozpadzie państwa na osobne kalifaty, w 658 roku doszło do podziału muzułmanów. Kwestią sporną było następstwo po proroku oraz rola immanów - przywódców duchownych. Podzielono się na dwie grupy: szyitów i sunnitów. Szyici stanowią około 10 % muzułmanów. Są podzieleni miedzy sobą na wiele sekt. Sunnitów, analogicznie jest 90 %. Obecnie w Iranie, Arabii Saudyjskiej, Iraku, Afganistanie, Omanie, Jemenie i Libanie to właśnie szyizm jest oficjalną religią państwową. Stosowane jest tam prawo "szari'at", prawo muzułmańskie oparte na Koranie.















GG: 4864497











Dzisiaj stronę odwiedziło już 3720 odwiedzającytutaj!
Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja